Jak stałem się rowerowym terrorystą.

Co roku, wraz z nastaniem ciepłego sezonu, wzbiera we mnie pierwotna chęć by przerwać trwający całe miesiące Cykl Regeneracyjny*, wyjść na zewnątrz i czerpać garściami z darów wiosennej aury. Bowiem wbrew pozorom, jestem jednym z tych wyjątkowych ludzi, którzy dwuklasują komiksiarza z człowiekiem dbającym o chyżość swojego ciała. W miesiące zimowe realizuję się na basenie i okazyjnie na dojo... no ale ileż można? Jest słońce i ciepłe powietrze – trzeba wykorzystać. Niestety, nie mam z kim grać w kosza czy siatkę, a głupie dzieciaki z podwórka naskarżyły na mnie rodzicom, kiedy próbowałem włączyć się do ich gry.

Wybór padł więc na sport jednoosobowy – rower.

Powiem szczerze, że już oczami wyobraźni widziałem siebie pedałującego z gracją po leśnych ścieżkach. Jednak, gdy tylko wyjechałem swoją maszyną ze sklepu**, coś się zmieniło...

Z jednej strony wiedziałem, że to tylko... no, rower. Dekadę wcześniej podbijałem na podobnym parki i sąsiednie podwórka. Teraz jednak, gdy trochę podrosłem i okazało się, że całe miasto stoi przede mną otworem... poczułem, że zostałem uwolniony z ograniczeń, jakie narzucała na mnie metropolia. Wcześniej, sposób, w jakim poruszałem się po stolicy, zdeterminowany był trasami komunikacji publicznej. Kierunek i czas uzależnione były od sztywnych rozkładów autobusów, tramwajów i metra. Dzięki rowerowi... uwolniłem się z ograniczeń przestrzeni miejskiej. Serio. I wierzcie lub nie, ale poczucie takiej małej niezależności to cholernie przyjemne uczucie. Dodatkowo, mocy dodaje przeświadczenie, że jedyne, od czego zależą moje możliwości komunikacyjne, to ja sam. Siła nóg i płuc. Nic więcej. Żaden korek, tłum na przejściu czy spóźniony autobus. Miasto jest moje. Stałem się panem chodników (tych mniej uczęszczanych) i księciem ulic (tych mniej ruchliwych).

Oczywiście, oprócz zmiany perspektywy, z jakiej patrzyłem na miasto, zmienił się też sposób w jaki postrzegałem rower. Wcześniej kojarzył mi się z geriatryczną rekreacją – ot, do pojeżdżenia po lesie, ew. jako ćwiczenie kondycji w drodze na uczelnię. Teraz wiem, że przede wszystkim jest to alternatywny, a przy tym najtańszy i jeden z najszybszych środków transportu miejskiego.

Cóż, najwyraźniej jestem prostym chłopcem i taka zmiana perspektywy zrobiła na mnie wrażenie.

Podniecony nowymi horyzontami zacząłem symultanicznie przeglądać sieć pod wiadomym kątem. Po chwili klikania natrafiłem przypadkiem na zjawisko, o którym słyszałem już wcześniej – ostre koło. Zanim zacząłem jeździć, pomysł na sztywne połączenie pedałów z kołem (czyli wyeliminowanie tzw. wolnego biegu) wydawał mi się durny i pozerski. Teraz jednak, kiedy zrozumiałem na czym polega Potęga pokonywania miasta na jednośladzie, oczy mi się zaszkliły...

sami zobaczcie.
(swoją drogą, w pewnym momencie, główny bohater filmiku doskonale charakteryzuje intencje moje i pozostałych warszawiaków)

Moją pierwszą reakcją, tuż po opadnięciu wzwodu, było: Jezusie, to jest esencja roweru! Bez zbędnych wspomagaczy i balastu. Czysty przewodnik między siłą fizyczną a ruchem. No i dodatkowo, jeżdżąc na ostrym jest się kimś. Członkiem alternatywnej społeczności, która za nic ma obowiązujące przepisy i kaprysy kierowców, która pogardliwym wzrokiem spogląda znad swych kierownic na karne rzesze szarych ludzi, którzy codziennie, z bezsensownymi celami wtłoczonymi w ich słabe głowy... nie, zaraz. Ciągle piszę o rowerach?

Po chwili ochłonąłem i dotarło do mnie, że ostre koło nie jest takie do końca fajne. Dodatkowo, perspektywy zezłomowania własnych kolan i zakończenia linii hamowania jako ozdoba czyjejś karoserii zrobiły swoje.
Póki co, naprawdę sporo radochy daje mi mój (trochę już przerobiony - czuję, że to jedna z tych niekończących się inwestycji) rower crossowy.

Okej, teoria teorią, ale praktyka niekiedy wygląda zdecydowanie mniej różowo.

Jeżdżąc na rowerze czuję się jak członek niezbyt lubianej grupy społecznej. Pal sześć przechodniów spacerujących po zwykłym chodniku, którzy nie zauważyli nadjeżdżającego rowerzysty.

Co innego ludzie, którzy z niewyjaśnionych przyczyn upodobali sobie czerwień ścieżki rowerowej. Nie mam pojęcia co w niej takiego jest, ale cholernie często widuję obrazek, na którym wszyscy pieszy, zamiast chodnikiem, idą właśnie ścieżką. Mimo, że tamten jest szerszy i zupełnie pusty. Jest ktoś, kto mógłby mi to wyjaśnić?

Dodatkowo, poza paroma wyżej wspomnianymi trasami (które często przecinają jedną ulicę w poprzek po 5 razy, kończą się w kretyńskich miejscach i ewidentnie wyrysowane były przez kogoś z ciężko uszkodzonym błędnikiem) w tym mieście absolutnie nic nie pomaga w jeździe. Na ulicy, zamiast wydzielonego pasu, każdemu przysługuje zderzak kierowcy jadącego z tyłu. Albo z przodu. Zależnie od temperamentu jazdy. Na chodniku zaś czekają urocze ozdobniki w postaci starych bab z siatami zajmujących pół szerokości ścieżki, głupich pind z pieskami i upośledzonych rodziców patrzących radośnie jak ich pociechy pakują się prosto pod koła. Co więcej, większość mieszkańców ewidentnie nie znosi rowerzystów. Kierowcy i pieszy, starzy i młodzi. Pełna równość. Bo to niebezpieczne. Lekkomyślne, chamskie. Z resztą, wszyscy powinni jeździć samochodami. To jest dopiero postawa godna odpowiedzialnego obywatela.

Czarę goryczy przelała sytuacja, która ostatnio mi się przydarzyła.

Zajechałem rowerem do położonego niedaleko mnie supermarketu. Na zewnątrz nie było oczywiście żadnych stojaków. Kiedyś istniały, ale ktoś je pewnie skroił na złom. Nie zastałem nawet słupa czy znaku drogowego. Czegokolwiek. Po wejściu do sklepu (z rowerem pod pachą) zapytałem się uprzejmie jednej z kasjerek czy nie zerknęłaby na mój pojazd w czasie, gdy będę załatwiał niewielkie zakupy. Odparła, że kierownik nie zgadza się na wprowadzanie rowerów. Poszedłem zatem do wyżej wzmiankowanego. Ten stwierdził, że nic nie poradzi, dura lex sed lex, i że generalnie to już mój problem. Od tamtego czasu jeżdżę na zakupy gdzie indziej.

Niestety, strzelenie focha na sklep nie dało takiej satysfakcji jakiej oczekiwałem. Poczułem chęć zemsty pełnej i odpowiednio spektakularnej. Postanowiłem, w imieniu własnym jak i innych rowerzystów, wyjść z małą terrorystyczną inicjatywą... i tutaj miała być puenta tekstu w postaci odpowiedniej propagandy i strony do tejże.

Póki co, sesja trzyma mnie w uścisku uniemożliwiającym podobne zabawy. Bele zaś powiedział, że ukręci mi jaja, jeśli do dzisiaj na blogu nie pojawi się żadna notka. A ja całkiem lubię swojej jaja. Tak więc, niestety, pełnia sprawiedliwości dokona się w terminie późniejszym, gdy tylko ochłonę po sprawach uczelnianych. Nie regulujcie odbiorników.

* Okej, siedzenie przed fukung.net

** Legion Serwis. Polecam wszystkim zainteresowanym. Dobra obsługa i do tego zlokalizowany jest bezpośrednio na ścieżce rowerowej prowadzącej do puszczy kampinoskiej.

O superherosach i ich ciasnych rajtuzach.

Myślę, że większość pisanych przeze mnie tekstów zaczyna się tak samo. Przeważnie od “dawno nie pisałem...” oraz lamerskim tłumaczeniem się. Tym razem jednak rozpocznę od “Ostatnio byłem w kinie na...”.

A na “Wolverine” byłem. I co by złego nie mówić o tym filmie (a dużo złego jest do powiedzenia) to bawiłem się świetnie. Zaważył na tym fakt, że jestem wielkim fanem filmowych mutantów. Nigdy nie przepadałem za publikowaną przez TM-Semic wersją komiksową czy serialem animowanym emitowanym swego czasu na Fox Kids. Po prostu nie przemówiły do mnie ich plastikowe, kolorowe kostiumy w których paradowali w dzień po mieście (ostatnio zauważyłem, że zwykli ludzie nosili tam normalne ubrania, więc nie wiem czemu nikt na tych pojebańców nie zwracał uwagi). W wersjach filmowych ich fatałaszki są bardziej subtelne i nie rzucają się tak w oczy. Nawet jeśli X-Men po części nawiązuje do mniejszości homoseksualnych, to przecież nie każdy gej nosi wielki różowy kapelusz.

“Originowy” Wolverine jest nieco inny niż ten, którego znamy z Singerowo-Rattnerowej trylogii. Po pierwsze nie ma swojej klasycznej fryzury, którą zastąpiły zwykłe dłuższe włosy. Fatalny błąd, bo ta fryzura była moim zdaniem częścią Logana. Zmiana jej to trochę jak urżnięcie uszu Batmanowi. Takich rzeczy się nie robi. Po drugie – Logan jest tu młody i niestety jest jeszcze miętusem. Mam nadzieję, że ten problem rozwiążą w drugiej części (bowiem pierwszy film się dobrze sprzedał i prace nad sequelem już ruszyły) i ktoś wytłumaczy Wolverine'owi, że jeśli masz zajebiste adamantowe szpony to ich używasz do ciachania niezliczonej ilości wrogów. Proste.
Teraz internet rozsadzają złe recenzje i fatalne opinie o tym filmie, jednak nie przypominam sobie, aby równie głośno było podczas premiery filmu “Spirit” Franka Millera. Filmu, który był zdecydowanie gorszy od przygód Rosomaka. Frank, który pomagał przy realizacji “Sin City” - jednej z najlepszych ekranizacji komiksowych w historii – najwyraźniej bacznie obserwował pracę Roberta Rodrigueza na planie. Niestety niczego się z tych obserwacji nie nauczył, więc jego film wygląda niesamowicie sztucznie i drętwo. Pomijam już naprawdę beznadziejny scenariusz. Jednak gniewnych krucjat nie było. Nikt nie wołał o pomstę i nikt nie poszedł wzorem filmowego Wolverine'a i nie rozłożył rąk krzycząc ku niebu.

Nie ma się co dziwić, bo zanim na scenę wkroczył “Mroczny Rycerz” Nolana, na ustach fanów był tylko jeden film - “przewspaniałych” “300”. Filmidło o bijących się w slow motion półnagich kolesiach pod wodzą Gerarda Butlera. Gerard swoją drogą był nawet przez niektórych fanów typowany jako pewny kandydat na Oscara. Nie twierdzę, że nie jest z niego kawał utalentowanego skurwiela. Jest aktualnie chyba jednym z najbardziej wszechstronnych aktorów. Widziałem go w dramatach, komediach sensacyjnych i romantycznych. Cholera, gość nawet zaśpiewał jako “Upiór w Operze”, ale Oscar za Leonidasa? Ta rola wymagała od niego noszenia majtek i wypowiadania kwestii krzykiem.
Film ma jednak wielki fanbase (to w końcu najbardziej dochodowa ekranizacja komiksowa w tym kraju), więc aby pogrążyć się jeszcze bardziej pochwalę “Strażników”. “Strażnicy” byli rewelacyjnym komiksem i tak samo dobry wyszedł z tego film. Swoją drogą zwróciliście uwagę na sceny erotyczne w obu filmach Zacka Snydera? Napewno. Facet nie jest zbyt twórczy jeśli o to chodzi. Niebieskie światło, lekkie slo-mo i praktycznie te same pozycje. Lena Headley i Malin Akerman przyciągają oko, ale wypadało by zmienić od czasu do czasu ustawienie kamery. Są powody dla których kręci się tyle filmów porno. Po prostu nikt nie chce oglądać drugi raz tego samego.
Oczywiście zdaję sobie sprawę, że ekranizacja “Strażników” mimo iż była bardzo wierna (czasami tak wierna, że aż przynudzała) nie była idealna. Tak, są zmiany. Tak, Ozymandiasz wyglądał jak wysoka cipka. Tak, nie pokazali wszystkiego. Poczekajmy na wersję reżyserską i wtedy będziemy się kłócić. Na dłuższych “Strażników” czekam równie niecierpliwie co na rozszerzoną edycję “The Incredible Hulk”, bo nowy Hulk był dokłanie tym czego wymagałem od tego filmu – dużo Nortona, mało zielonego Muppeta. A wersja reżyserska ma mieć jeszcze więcej Nortona. Rzekomo jakieś 90 minut więcej.

A Hulk sprowadza nas z powrotem do głównego tematu – do Wolverine'a. Mimo iż dobrze bawiłem się na filmie pana od “W pustyni i w puszczy” to jednak ciągle rozmyślam co ja na jego miejscu zrobiłbym inaczej, gdybym miał okazję. Do głowy przychodzi mi jedna z ostatnich kreskówek ze stajni Marvela - “Hulk vs Wolverine”. Wyobraźcie sobie ją w wersji fabularnej. Brutalne starcie tych dwóch postaci z Hugh Jackmanem po jednej stronie i Edwardem Nortonem po drugiej. W dodatku, żeby zajebistość rozsadziła salę kinową – w roli drugoplanowej Ryan Reynolds jako Deadpool. Komiksowy, nie ten Barakko-podobny misz-masz, którego wykręcili na potrzeby filmu.
Nie wiem jak wy, ale ja bym się chyba dał pociąć za coś takiego. W grę wchodzą jednak wyłącznie Adamantowe szpony. Trzeba się trochę cenić.